YENİÇERİ  URBASINDAN KORKULUR  MU?

Üfürdüğüm, sıktığım, uydurduğum falan filan yok. Dahası onun övgüye ihtiyacı da yok,

Tek bir şey;

Bırakın küffarı, sadece kendi torunları asla ve katta hak etmediği için kendisine hakaret etmesin yeter.

Öyle ya! 600 yıl dünyayı titret, Dünya Tarihine adını, din, dil, ırk ayırt etmeden mazlumun yanında ol, sonra da gel torunlarından hakaret duy.

Üstelik Dünyayı kana bulayan Faşist Hitler’e, Mussoliniye, eli kanlı Staline kendi halkı halâ sahip çıkarken.

Osmanlı’ya hakaret sıradan bir şey oldu

Ama  Batı’nın Osmanlı!ya bakış açısı bakın nasıl:

16.yüzyılda Almanya’nın Mülheım şehrindeki Ren nehrinin bir yakasında Almanlar, öbür yakasında da Fransızlar oturuyordu.

Fransızlar, her sene nehrin Almanların kısmına geçip mahsulün tümünü toplayıp götürüyorlardı. O sıralar, birliğini temin edemeyen güçsüz Almanlar ise buna fazla ses çıkaramıyorlardı tabiî.

 Her sene böyle olunca çareyi Osmanlı Sultanına durumu yazıp imdat istemekte bulurlar.

Mektupta söyle denmektedir:

“Fransızlar her sene bize zulmediyor, mahsulümüzü elimizden alıyorlar. Siz ki, dünyaya adalet dağıtan bir imparatorluğun sultanı, İslamiyet’in de halifesisiniz.

Bizi şu zulümden kurtarın. Asker gönderin. Ürünlerimizi bu sene olsun toplama imkânı sağlayın.”

 Yardım isteğini inceleyen padişah, asker göndermeyi mümkün ve gerekli görmez;

Ama  zannetmeyin ki kendisine imdat çağrısı gönderen koca Osmanlı ilgisiz kalacak.

Yalnızca asker elbisesi göndermeyi kâfi bulur ve…

 Cevabi bir mektupla beraber içi askeri elbise dolu üç çuval yollanır. Şaşkın Almanlar, çuvalı alıp mektubu okurlar:

“Fransızlar korkak adamlardır. Onlara yeniçeri göndermemize gerek yoktur. Yeniçerimizin kıyafetini görmeleri kâfidir. Çuval içindeki Osmanlı askerinin elbiselerini adamlarınıza giydirin.

Mahsul zamanı, nehrin görülecek yerlerinde dolaştırın. Karşıdan gören Fransızlar için bu kâfidir.”

Bağ bahçe sahipleri hemen Osmanlı askerinin kıyafetini kapışırlar.

 Hasat vakti büyük bir heyecanla yeniçeri kıyafetiyle nehir kıyısında dolaşmaya başlarlar.

Ertesi gün, karşıdan gelen haber, Almanların sevinç çığlıkları atmalarına sebep olur:

“Osmanlılardan imdat geldiğini düşünen Fransızlar, korkudan köylerini de terk ederek iç kısımlara doğru kaçmaktalar.

Mahsulünüzü rahatça toplayabilirsiniz. Zulüm sona ermiştir.”

Bu olay,mülheimlilerin gönüllerinde taht kurmuştur.

Giydikleri yeniçeri kıyafetlerini, daha sonra Mülhaym’a bağlı Karlsruhe müzesine koyup ziyarete açarlar.

Şehrin en yüksek binasına da Osmanlı bayrağı asarlar.

Ayrıca, halen olayın yıldönümünde de şehirde bir karnaval düzenleyip, hadiseyi temsilen kutlarlar. 

Hani bir çakşır bedeli vardı, hatırladınız mı bilmiyorum

Padişah ile görüşmeye gelen yabancı ülkelerin elçileri öncelikle 1 ay kampa alınır.

Padişah karşısında, nasıl oturup kalkacağı, nasıl konuşacağı gibi konularda ders verilir ve yeterli görüldüğünde huzura öyle kabul edilir.

Var mı öyle kapıyı vurup girmek?

İşte yabancı ülkelerin birinin elçisi de huzura alınır, görüşme biter, çekilmesi ya da  çıkması gerekir ama elçi bir türlü yerinden kalkamaz

Sebep nedir biliyor musunuz?

Elçi, Osmanlı Padişahı’nın haşmetinden altına yapmıştır.

Şaka değil bu. Tarihi bir olay.

Bunun üzerine Osmanlı, görüşmeye gelen elçiler için, “ Çakşır Bedeli” adı altında bir para öder.

Daha sonra Batılılar şöyle bir istekte bulunurlar:

“ Yıllık vergilerimizi arttıralım. Yeter ki  onurumuza dokunan şu çakşır bedelini kaldırın”

İşte! Biz böyle bir  Osmanlı’dan utanıyoruz.