Seveceksen öylesine yada öldüresiye değil bir hayatı sürdürürcesine ve dahası kendin için değil Allah için severcesine seveceksin.
Herhangi cansız bir nesneyi o benim dediğin alelade bir şeyi sahiplenir gibi değil bir emaneti Allah'ın emanetini korurcasına titizleneceksin…
Yeri geldiğinde sevgili olmayı bildiğin gibi dost olmayı, arkadaş olmayı, dinlemeyi de bileceksin.
Kavga etmeyi tartışmayı bildiğin gibi güvenli bir liman olmayı da bileceksin.
Ayrılırken de geçmişi yok sayıp atıp tutmayı değil saygı duymayı benimseyeceksin.
En en önemlisi Kaşa göze, boya posa değil öze aşık olacak sevgilim diyeceksin.
Sevgini sadece sözel olarak değil davranış hal hareket tavır olarak ta hissettireceksin.
Öyle 365 günde 14 Şubat gibi halka açık günleri seçerek kaçamak sevmeyeceksin seveceksen 365 günün büyük bir kısmının hakkını vereceksin.
Öyle köpek gibi hayvan gibi seviyorum abileri lügatinden çıkaracak onun yerine ben yaratılmışların en şereflisi insan olarak insan gibi seviyorumları, onu bana sevdiren emanet eden Allah için seviyorumları zihnine kalbine yerleştireceksin.
Gerçek harbi ve hasbi olan esas olan sevgi budur.
Ee o zaman bu hesaba göre yakın zamanda gördüğümüz hiçbir sevgi gerçek değil…
Evet, maalesef değil.
14 Şubat’tan 14 Şubata günübirlik gösterilen akabinde ise “Kendimde değildim hatırlamıyorum” Edasıyla bir daha ki 14 Şubat için rafa kaldırılan sevgi ne kadar gerçek, harbi ve hasbi, esas olabilir? Sevgi dediğin materyalist bir yaklaşımı kaldırabilir mi?
Yada materyalist bir yaklaşımın temelini oluşturduğu çıkarcı bir sevgi anlayışı kulağa ne kadar sahici geliyor.
Gerçek aşkın, sevginin içi boşaltıldı cenazesi kalktı gerçeğinin yerini imitasyon aşklar sevgiler aldı.
Bu yazıya Hayatın Engelsiz Tarafı www.hayattan.net adresi üzerinden de ulaşabilirsiniz.