Pencereyi açıp derin bir nefes aldım. Kendimi meltem esintilerine bıraktım.
Yaz yağmurlarında ıslandım.
Yağmur sonrası gelen toprak kokusundan doyumsuz bir haz aldım.
Yeniden yeşeren ağaçları görünce umuda kapıldım.
Bir papatyanın beyaz yalanına kandım.
Güneşi selamladım.
Az biraz kırlarda dolandım deniz kenarında dalga seslerine kapıldım.
Güneşin sarısına göğün mavisine bulandım.
İçimdeki çocuğu yazın gelmesiyle özgür bıraktım.
Bir uçurtmanın peşinden dünyayı dolandım.
Valizlerimi hazırlayıp şöyle güzel bir tatil için düştüm yollara…
Kamp mı yapmalı? Yoksa beş yıldızlı bir otelde mi kalmalı?,Karavan kiralayıp şehir şehir dolaşıp yeni yerler mi tanımalı? Gemi seyahati yapıp kaptan-ı derya olup yeni ufuklara mı açılmalı? Bilemedim. Karar veremedim.
En iyisi gardan rasgele şehirlerarası bir trene binip hangi şehir hoşuma gidiyorsa o durakta inip tatilimi o şehirde geçirmek olacak dedim.
Elimde küçük bir valiz birde kitap,rasgele bir trene kesilmiş bilet…
Her durakta değişen insan yüzleri, farklı, zihinler, düşünceler camdan her baktığımda yeni yeni yerler…
Acaba burada mı insem yok şurada mı derken geçen akıp giden zaman ve bilinmezliğin verdiği o esrarengiz heyecan…
Birden tren görevlisinin omuzuma dokunmasıyla irkilip kendime geldim “Burası son durak”
Valizimle beraber trenden inip yürüdüm. Yorulunca bir otobüs durağından otobüse binmenin iyi bir fikir olacağını düşünüp bir otobüs durağında
beklemeye koyuldum. Otobüs beş dakika sonra durağa yanaştı otobüs kapıları açılır açılmaz bekleyen kim varsa otobüse biniverdi. Bir kişi hariç… Binmedi
binemedi anlaşılan tekerlekli sandalyesiyle merdiven çıkamayacağı için otobüs şoförünün rampayı açmasını bekledi. Otobüs şoförü istifini bozmadan
umursamaz bir tavırla “Hadi gülüm hadi zaten geciktik bineceksen bin binmeyeceksen oyalama!” Deyiverdi Tekerlekli sandalyeli yolcu sandalyesini işaret ederek “Rampayı açta binebileyim” deyince de otobüs şoföründen “Rampayı açtırıp bana vakit kaybettirme sen iyisi mi son otobüsü bekle son durakta in” cevabını aldı.
Tekerlekli sandalyeli yolcunun sıkkın olan suratı bu cevap sonrası iyice asıldı.
“Bu kaçıncı otobüs iki saattir bekliyorum bir diğeri bir diğeri diye diye otobüs
kalmadı yine kaldık sona son otobüse son durağa!” Dedi. Otobüs şoförü kapının düğmesine basıp kapıyı kapattı. Gaza bastı. Ardımızda oluşan duman
bulutundan geriye haklı ve kırgın bir ifade kaldı.
Bu yazı İnsana Hayata Edebiyata Bakış sloganıyla çıkan elektronik dergi BaKıŞ ta yayınlanmıştır.
Saygılar sevgiler