Özellikle siyasette ve inançlarda, insanların söyledikleri ile yaptıkları birbiri ile uyuşmuyor. Sadece bunlar mı, ticarette, insani ilişkilerde, eğitimde, adalette, sağlıkta ve daha aklınıza gelebilecek birçok konuda gördüklerime, duyduklarıma ve yaşadıklarıma artık hiç şaşırmıyorum. Kocaman adamların konuştuklarına, üç beş kuruş için nasıl onurlarını ayaklar altına aldıklarına, bir makama gelebilmek için nasıl dokuz takla attıklarına, çıkar ve menfaat sağlamak için nasıl yalakalık yaptıklarına hiiiç şaşırmıyorum.
Siyasette, insanım diyenlerin ağza alınmayacak cümlelerle rakibine hakaret ettikten sonra, ortaklık yapabilmek için veya görüşme daveti aldığında hiç düşünmeden kendisine yapılan hakaretleri unutarak kabul ediyorum demelerine, rant sağlamak için nasıl yasa ve kanunları tanımadıklarına, siz vurun yıkın yasalar arkadan gelir diyen Bakan’a, ihtiyaç duydukları zaman birçok suçtan sabıkası bulunan insanları devreye sokmalarından, ondan medet ummalarından ve daha bir çok yasal olmayan yöntemlere başvurmalarına şaşıramıyorum. Üstelik tepki gösterdiğim zamanlarda, çok bilmiş, çok okumuş, her konuya hakim olduğunu sanan ukalalar tarafından horlanıyorum, “ne var ki bunda”? Gayet normal diyor. İşte o zaman çıldırıyorum ve olay yerini terk ediyorum, bir müddet sonra şaşırmamaya başlıyorum.
Yaşlılığında annesine ve babasına bakmayıp, cenazede yemek vermelerine, Perşembe ve Kırkında merasim yapmalarına, muhtaç kişilere yardımcı olmak yerine, ibadet edip etmediğini sormalarına, kimseyi ilgilendirmeyen ve sıradan bir yaşam biçimini eleştirirken, ahlakın, insanlığın, hiçbir inancın kabul etmeyeceği ve yüz kızartıcı yaşam biçimine sessiz kalmasına, içine sindiriyor olmasına ve riyakarlığına şaşırmıyorum.
Cinayetlere, istismara, tecavüzlere, çocuk gelinlere, hayvan itlafına, doğa talanına, insanlık dışı törelere, din tüccarlarına, bilgisizliğe, ilgisizliğe, okuyarak öğrenme ihtiyacı duymayanlara ve birileri tarafından kandırılıp mağdur edilenlere şaşırmıyorum.
Aile reisi olarak, yığınla sorunları çözmeyip aileyi perişan eden ve herhangi bir ortamda bu sorunları yine biz çözeriz diye nutuk atan, günlük kullanılması gereken gıda, ilaç ve zorunlu ihtiyaçları bir hafta sonra temin edip, aile fertlerini mağdur ettiğini görmezden gelip ve yaptıkları ile gurur duyan babaya şaşırmıyorum. Öz çocuklarının ihtiyaçlarını umursamayarak ve göz ardı ederek yerine komşu çocukların ihtiyacını temin etmekten mutlu olan ve aile bütçesini çarçur eden reisi gördüğümde şaşırmıyorum.
“İnsanların ne kadar kötü olduklarını görmek beni şaşırtmıyor; Fakat bu yüzden hiç utanmadıklarını görünce çok şaşırıyorum.” Goethe