CUMHURİYET KUTLAMALARININ DÜŞÜNDÜRDÜKLERİ

Bütün yurtta, 2025 yılı Cumhuriyet’in ilanı  kutlamaları da her yıl olduğu gibi, üstelik de bu yıl artarak şovmenliklere  ve bedensel gösterilere sahne olarak kutlandı.

Ama, hiç kimse ve kuruluş çıkıp da, 1923’den 1946’ya neden  hiç seçim yapılmadığını, 21 Temmuz 1946’da yapılan seçimlerin ise,  “hileli seçimler” olup, CHP’nin  saltanatını 4 yıl daha uzattığını, gerçek seçimlerin 15 Mayıs 1950’de yapılıp, bununla milletimizin  iradesinin gerçekten tecellisi sonucu  hükümet olup iktidara  gelen Demokrat Parti Genel Başkanı  ve Başbakan Adnan Menderes’in 1960’da neden asıldığı ve CHP’nin iktidara  yeniden neden çağrıldığını sormadı, sorgulamadı.

Başbakan Menderes, 14 Mayıs 1950 Seçimlerini değerlendirirken, TBMM’de hükümet programını takdim  konuşmasında şunlardan bahsetmişti:  “Milletimizin  kendi kendisini idare etmesi demek olan Cumhuriyet, bu seçimle yönetime yansımıştır.”

1923 -1946 zaman diliminde seçimler  yapılmamış  değildi. Ama, Komünist Rusya’daki tek partili rejim Komünist Partisi’nin seçimleri gibi olmuştu. Ankara’da milletvekili listelerini, Cumhurbaşkanı Atatürk- Başbakan İnönü ikilisi  baş başa vererek  birlikte hazırlamışlar, seçilmeleri için  illere göndermişler, sandıklar  kurulmuş, seçime  ve oylamaya  yalnızca  tek parti CHP’ye üye olanlar katılmışılar, listeleri sandıkta onaylayıp Ankara’ya göndermişler, bütün bu olup bitenlere de  “cumhur” yani “halk” ın, “ Kendi kendisini  yönetmesi  Cumhuriyet idaresi” demişlerdi.

1923 -1950 zaman diliminde bütün halkın katılımıyla yapılan  tek seçim, seçime yeni kurulan Demokrat Parti ile birlikte kadim parti CHP katıldığı halde 21 Temmuz 1946’da yapılmıştır. Bu seçim de, CHP’nin dayatmasıyla “hakim teminatı”  veya “adli gözetim” altında değil, Komünist Rusya’daki Komünist Partisi seçimlerinde olduğu gibi, “Acık Oy, Gizli Tasnif” seçim sistemiyle   “hileli  seçim” olarak yapıldığı için,  sandıklarda “Seçimleri  DP kazandı” denildiği halde, seçim sonuçları tutanaklarına yazılanlarla  “CHP’nin kazandığı” ilan edilerek, bu  partinin saltanatının bir dört yıl daha uzatılmasına sebep olunmuş, gerçek seçimler ancak “hakim teminatı” altında 14 Mayıs 1950’de yapılması  sonucu  27 yıllık  CHP iktidarı el değiştirerek iktidara DP gelebilmiş, bu seçimi müteakip  CHP günümüz 2025’e kadar hiçbir seçimi tek başına kazanarak bir daha hükümet olamamış, iktidara gelememiştir.

 CHP, 27 Mayıs Darbesinden sonra yapılan 15 Ekim 1961 seçimlerinde, “en büyük rakibi” olarak gördüğü Menderes’ten kurtulmakla seçimleri kazanmak hayaliyle yaşamış, fakat bu gerçek olmamıştır. Seçimlerden “koalisyon hükümetleri” tablosu ortaya çıkmıştır. İnönü’nün genel başkanı olduğu  CHP dışındaki partiler arasında da koalisyon  hükümetleri  kurmak durumu varken, darbeyi yapan cunta üyelerinden ibaret Milli Birlik Komitesi ve bunun dışında Ordu’da “darbe  meraklısı” olarak oluşan yeni gruplaşmalar,  koalisyon hükümetini mutlaka  İnönü’nün kurmasında ısrar ederlerken, cumhurbaşkanı olması  için de Adalet Partisi   Senatörü Ali Fuat Başgil’in aday olarak sesçimle durumu  varken, cuntacı subaylardan  Sıtkı Ulay tarafından makamına çağrılarak, silahla tehdit edilmesi sonucu Başgil adalıktan  çekilmiştir.  Darbeci cuntalar,  “27 Mayıs Darbesinin lideri” denilen kendi adayları Cemal Gürsel’i bütün partilere  ve Meclis’e  baskı yaparak seçtirmişler, ardından Cumhurbaşkanı Gürsel, daha darbe  yaptığı günü,  “Senin buyruğun  bize Peygamber buyruğudur Paşam” dediği İnönü’yü  hükümeti kurmak için görevlendirmiş ve kurmuştur.

Bütün bu haller,  “Akan kardeş kanını durdurmak (-ki bunlar darbeye zemin hazırlamak için CHP tarafından planlanmış ve  yapılmıştı) ülkemizi diktatörlerden kurtarmak için yaptık”  gerekçesiyle darbe yapanların  kendileri “diktatör” olarak   “Demokrasiyi katledenler” olmuşlardır. Anlaşılan, ezelden  beri sürüp gelen “Ordu + CHP= Vesayet” tablosu  27 Darbesi, rejimi ve sonrasında kendisini yeniden göstermiş, “vesayet” le Demokrasi olamayacağından, bu haliyle de İsmet İnönü’nün, “1945’de Demokrasiye ben getirdim” söylemi de bir “masal” dan başka bir şey olmamıştır.       

Bütün bu tespitlerimiz ve düşüncelerimizin sonuçlarından olarak da , “tarihin hatırlatılmasına” yönelik şunlardan bahsedebiliriz:  1876- 1950 zaman diliminde  Meşrutiyet ve Cumhuriyet masalları ile hep  uyutulduk.  Buna ilave edilebilecek daha büyük boyutlarda bir “masal örneği” de, 1946 – 2025 zaman diliminde, bu sefer de “Demokrasi  masalları” ile uyutulmamız  olmuştur.   Bunda, II. Dünya Harbinden sonra dünyanın süper gücü oluşunu İngiltere’den devralan  ABD’nin etkisi ve baskısı altında, Milli Şef ve Cumhurbaşkanı İsmet İnönü’nün de refakatinde, Türkiye’nin 1945’de“Demokrasiye  Geçiş” inde ABD’nin “icazeti ve muvazaası ” etkisini göstermiştir.

Bunun en büyük göstergesi ise, 27 Mayıs 1960 – 15 Temmuz 2016  zaman diliminde yaşadığımız  8 darbenin yapılmasıdır.  Bunların her defasında, “Amerika’nın kontrolünden  çıktı, milli iradenin tecellisine  dümen kırdı” denilen seçimlerle hükümet olmuş bütün iktidarlar, “askeri darbeler” le alaşağı edilerek, Türkiye’de bütün “Amerikan  aleyhtarı” olabilecek  sapmalar yok edilerek, “Demokrat Türkiye” deki düzenler,  bu darbelerle defalarca  Amerikan emlerine hizmet için  yeni adaptasyon veya dizaynlara maruz kalmışlardır.  Hele bu uğurda “gözbebeğimiz” dediğimiz  Türk Silahlı Kuvvetleri’nin kullanılması, yaklaşık 5000 yılık tarihimizin askeri  açıdan “çok garip bir cilvesi” olarak kendisini göstermiş,  bu sebeptendir ki, “Ordu malı” esprisiyle ifade edilen,  Albay Ahmet  Özsoy, bunu Akit Tv. deki  bir söyleşisinde  darbeleri yapan  generalleri, “general” olarak değil de  “keneraller” olarak nitelendirmesi  “ilginç” olmuştur. Yani , “Amerika’nın adına milletimizin kanını emerek onu zayıf bırakanlar” anlamında…

 Burada bir “anti bir parantez” açarak, bizde tarihimizde yaşanmış ve geçmiş  “Meşrutiyet çığırtkanlıkları ve uygulamaları”  nın da nasıl bir “masal” olduğu ve hatta  bundan da öte bir “yıkım” getirdiği  üzerinde de kısaca durmak istiyorum. Ben bunun hikayesini, hem canlı belgeleri ve hem de yazılı belgeleri tetkikle yaşadım.

 Canlı yaşayışım şöyle olmuştu: 1990’lı yılların başında İstanbul Sultanahmet Camisi  avlusundaki   Kitap ve Kültür Fuarında kendi standımda kitaplarımı  imzalıyordum. Eli bastonlu 90’lık olduğunu tahmin ettiğim bir yaşlı bana doğru yürümekte  gülcük  çekerek geliyordu. Gelip selam verdi ve dedi “Evlat kitaplarını okuyorum, gerçekleri  dili getirdiğin için seni tebrik eder, teşekkürlerimi sunarım… Osmanlı’yı Meşrutiyet  Meşrutiyet  diye yıktılar; Türkiye’yi  de Demokrasi Demokrasi diyerek yıkacaklar. Meşrutiyet’in bizi yıkışının bir örneğini  çok acı olarak  1912 Balkan Harbi’nde canlı yaşadık. Ben o sıra 10 yaşında idim; Bulgar ve Yunan vahşetlerinden kurtulmak için Üsküp’ten  ailemle beraber İstanbul’a kaçtık”  dedi. Mesele   anlaşılmıştı.

Bizde 1876 -1908 zaman diliminde İngiltere ve Fransa’dan  ithal ve dayatmacılık, taklitçilikle gelen Meşrutiyet  “masal” olmaktan da öte tam bir  “yıkım” olmuştu. Balkanlı yaşlı amcanın etkisinde kalarak 1990’lı yılların ortalarında “Kendi İtiraflarıyla Jön Türkler Nerede Yanıldı? 1896 – 1918” ve  “Tarihimizde  Yanlışlıklar Geçidi” kitaplarımı yazdım. Bu kitapları yazarken de  belgelere dayalı olarak Meşrutiyet isteriz çığırtkanlıklarının İmparatorlukta  nelere  mal olduğunu gördüm. Meşrutiyet’in getirdiği “massalar ve yıkım”ı yaşayan Jön Türkler, yıkım yılı 1918’den sonra  hatıralarını yazmaya başlamışlar, “uğrunda ilanı için çıldırmış  olduğumuz” dedikleri Meşrutiyet ve uygulamaları ile İmparatorluğun  nasıl yıkıldığını  Rıza Nur, Hüseyin Cahit, Ahmet İhsan, Ahmet Rıza, Mehmet Cemil, Mehmet Selahattin, Başmabeyn  Lütfi Bey  vb. daha  niceleri  yaşadıkları  olaylarla  anlatıyorlar, sonuçta şu ortak hükme varıyorlardı: “Biz hastaya (zaten bu sırada   Osmanlı’ya Avrupa’da hasta adam lakabı takılmıştı) yanlış teşhis koyduk ve  sağlığına kavuşturalım  derken yanlış ilaçlar vererek  onu öldürdük.”  “Öldürdük” dedikleri  “Cihan İmparatorluğu”  Osmanlı idi.  Anlayacağınız, dışarıdan, Avrupa’dan dayatmacılık ve taklitçilikle yaptıkları Meşrutiyet ithali,  Kayseri’de yetiştirmek için İzmir’den incir ağacı,   Mersin’den Muz ağcı ithaline benzemişti. Bu bize, Cumhuriyet ve Demokrasi  ilanlarından daha büyük “masalar” a ve üstelik de “daha büyük yıkımlar” a sebep olmuştu.   

 “Gerçek demokrasimiz” e kavuşmak,  “masalsız rejim anlayışlarımız” ın terki  ve “kenesiz vücut yapılanmamız” a sahip olmamız dileklerimle vesselam. 1 Kasım 2025