İBADET, HAK VARLIĞINDA YOK OLMAKTIR

İbadet, varlık alemini ve yaşam mucizesini yaratan Yüce Allah"a karşı bir sevgi ve tapma iradesi ile kulun zihnen ve bedenen münasebete geçmesidir.

 İbadet, bütün varlığımızı, en değerli uzvumuz olan başımızı secdeye koyduğumuz an da bile Hak varlığında yok etmek, Hakk"dan başkasını terk ederek Yaratanla bütünleşmektir.

Şairin: "Sen çık aradan,hemen kalır Yaratn " sözü bu gerçeği ifade eder. Çünkü yaratala yaratanı bütünleştiren  yegane şey ibadettir. Onun içindir ki, Hz.Peygamber: "Namaz müminin miracıdır ", yani kulun Allah"a yükseldiği bir makamdır, buyurmuştur. Bu makam sonsuz varlık olan Allah aşkı ile  insanlık aşkının buluştuğu  noktadır. Bu buluşmada egoizm, ben, bencillik, korku, tamah, hırs, azgınlık, kıskançlık, yalan, hile, kabalık gibi noksanlıklar kaybolur. Bunların yerinini, sevgi, güzellik aşkı, güzel ahlak, hakkaniyet, barış ve huzur gibi  değerler alır. Bu makamda kul, birliğin ve tamlığın içinde sükun bularak insanlık idealine yükselecek, evrenle bütünleşerek gerçeği bulacak ve doğruya ulaşacaktır.

İbadette şekil önemli değildir. Önemli olan, her türlü " beni" yok etmek, her türlü riya ve gösterişin ötesinde kalan ihlas ve ihsanı öne çıkarmaktır. Bunun için de  her zaman ve her mekanda Hakk"ı yani Allah"ın kudretini görmeli ve böylece kul yaptığı ibadeti bile kendine isnat etmeyerek aradan çekilmelidir. Özetle: Kul aradan çekilmeli ve her şeyi Hakk"tan ibaret görmeli, Allah"ı düşünerek ona yükselmelidir. İşte böyle bir ibadet yapan kul, yaptığı ibadetin şekil ve içeriği yönüyle değil, kendini hak varlığında görebilmesiyle Arşa yükselecektir.

" Namazınla, niyazınla sücudun

Kamu mahveylemek içindir vücudun"

diyen Del-i Dâna yazarı İbrahim Efendinin de ifade ettiği gibi, namazın rüku ve secdeleri, dua ve niyazları şekil bakımından ne kadar tam ve mükemmel olursa olsun, namazı kılan, ibadet yapan mümin gururunu, egoizmini mutlaka yok etmeli ve kötü alışkanlıklardan arınmalıdır. İşte o zaman kul, gönlünü hakikat, güzellik ve hayırdan ibaret üç kaynaktan doyurabilir. Böylece kul birliğe ve kemale yükselebilir, aşk ve sevgi atmosferinde yaratanla yaratılan işte o zaman bütünleşebilir.

Kura"an-ı Kerim, hakikati asla sevmeyen, kötülüğün karanlığı içinde  gönüllerini riya, gösteriş ve yalanla körleten Mekke müşriklerinin kıldıkları namazın şekilciliğine dikkat çekerek, özü ve değeri olmayan, mensuplarını her yerde erdemli, dürüst ve güzel ahlak sahibi yapmayan, ben ve bencilliklerini öne çıkaran ve kendilerini deşifre eden namazın bir değer ifade etmediğini ilan eder.(Enfal Suresi,35, Maun Suresi,5-7).

Buna göre, ibadette Allah ile ibadeti hangi dilde yapacağımız tartışması yapanlar, ya da Allah ile bütünleşmeyi şu veya dile endeksleyenler şu örneği çok iyi düşünmeliler:

Caminin en arka safında arapça bir duayı bilemeyen yaşlı bir kadına, namazda ne diye bir şey okumadığını sorana: "Ben O"na bakıyorum, O da bana bakıyor" diye cevap verir.

Yüce Peygamberimiz, gerçek ibadetin, gerçek ihsanın ve güzelliğin " Yüce Allah"ı görür gibi kulluk yapmak " olduğunu haber vermiştir. İşte, bu temel unsur yaratanla yaratılanı bütünleştirecek, insan ruhunu arındıracak, aydınlığa ve erdemliğe yükseltecektir.